Harm begon bij het UMCG als net afgestudeerde mbo verpleegkundige en werkt de laatste jaren als spoedeisende hulp verpleegkundige. Tijdens het laatste teamuitje in Winterberg was hij meer aan het après-skiën, dan dat hij op de latten stond, maar gezellig was het wel!
het sollicitatiegesprek, dat eindigde in een huwelijk. We hebben ook een prachtige dochter. Misschien ben ik daar wel het meest trots op. Misschien goed om toe te lichten dat de relatie pas begon, 4 jaar nadat ik bij haar in het sollicitatiegesprek zat.
Ook ben ik trots op het feit dat ik spoedeisende hulp verpleegkundige geworden ben. Dat is mijn doel, nee… droom, geweest vanaf het moment dat ik begon met mijn mbo-v opleiding. Ik ben als verpleegkundige begonnen bij MDL (maag, darm, lever) en heb daar ook nog hbo-v behaald. Zeven jaar later ben ik aangenomen voor de opleiding tot spoedeisende hulp verpleegkundige, ook in het UMCG. Dat ik deze functie voor mijn 30ste al bereikt had, had ik nooit verwacht.
was toen er een patiënt binnen werd gebracht waarvan we niet verwachtten dat hij het zou overleven. Hij was onderkoelt en had een hele poos kopje-onder in het water gelegen. Als level 1 traumacentrum in de regio Noord-Nederland worden alle zware traumapatiënten naar het UMCG gebracht. De Spoedeisende Hulp vangt deze patiënten in wisselende teams op. Deze patiënt werd binnen gebracht door het MMT (Mobiel Medisch Team), en we hebben hem gereanimeerd. Vervolgens kwam hij nog op de Spoedeisende Hulp aan de hart-long machine en ging met een slechte prognose door naar de Intensive Care. Ik zal de dag nooit vergeten dat hij, slechts 2 weken later, weer naar huis mocht en zelf het ziekenhuis uit liep.
omdat het zo uitdagend is. Het is hier hollen of stilstaan. Het ene moment is er niet zoveel te doen en heb je het gezellig met collega’s en 10 minuten later sta je op de traumakamer met diezelfde collega’s een instabiel trauma op te vangen. Wat ik het leukste vind zijn de ingewikkelde casuïstieken die veel actie vereisen. Wanneer je met een groot team bezig bent om iemands leven te redden, moet je je hoofd er goed bijhouden. Het contrast met die patiënt die langskomt omdat zijn vinger tussen de deur zat is groot. Soms een gek gevoel, maar ook wel heel bijzonder.
gebeurde kortgeleden: Mijn collega’s en ik hadden het relatief rustig en gingen met pauze. Toen we terugkwamen troffen we collega’s aan met zweet op het voorhoofd. Er was een patiënt binnen gekomen met pijn op de borst. Hij moest 5 minuten later gereanimeerd worden en na 20 minuten kon hij met spoed naar de Hartcatheterisatie. De collega’s hadden keihard gewerkt en wij… wij hadden niets gemerkt. Wij zaten letterlijk met de benen omhoog, op nog geen 50 meter afstand.
zijn bij ons de afdelingsassistenten. Ze vullen de spoedkarren weer bij nadat wij deze compleet hebben leeggeplunderd en hebben soms het bed alweer opgemaakt terwijl de patiënt er nog maar 10 seconden vanaf is. Het is ongelofelijk hoeveel kilometers die afleggen op een dag, petje af.
