Ik ben naar Groningen gekomen
omdat ik een nieuwe stap wilde zetten. Ik woonde toen nog in Leeuwarden, was afgestudeerd in het MCL, maar wilde graag bij een universitair ziekenhuis werken. Al wist ik eerst niet goed wat ik me daar precies bij moest voorstellen. Ik dacht: “Het is groot en complex en er zijn veel doorgroei- en ontwikkelmogelijkheden.” Dit was destijds een aanname, want ik kende niemand die hier al werkte. Maar nu ik hier werk besef ik mij dat dat precies de reden is waarom ik hier wil zijn. Daarnaast is Groningen natuurlijk een hele gezellige stad en ik woon op een paar minuten afstand van het UMCG, echt ideaal!
De afgelopen 3 jaar
zijn supersnel voorbij gegaan. Omdat ik bij de flexpool werk, ben ik op veel verschillende afdelingen geweest. Ik begon op de interne afdelingen, waarbij ik zowel op de dagbehandeling, de Interne Geneeskunde, Oncologie en de COVID heb gewerkt. Zo zie ik veel verschillende specialismen en ziektebeelden en leer ik elke dag wat nieuws. Omdat ik veel heb gewisseld heb ik geleerd om op mijzelf te vertrouwen en flexibel te zijn. Dit omdat je je vaak moet aanpassen aan verschillende afspraken en met andere collega’s samenwerkt.
Toen ik op een moment uitdaging miste en niet zo goed wist wat ik wilde heb ik een fijn gesprek gehad met de flexmanagers over andere mogelijkheden. Er werd goed naar mij geluisterd en meegedacht. Toen heb ik de switch gemaakt naar een chirurgische afdeling: C4, de HPB- en vaatchirurgie. Het is fijn dat er in overleg veel mogelijk is bij de pool, zolang je maar kenbaar maakt wat je wensen zijn. Als voordeel heeft dat, dat je soms op een afdeling terecht komt waarvan je niet had gedacht dat het bij je zou passen.
Wanneer je begint met werken via de flexpool
wordt je eerst ingewerkt op één afdeling, zodat je kunt wennen aan het werken als verpleegkundige in het UMCG. Zo kan je je eerst focussen op de praktische zaken. Hoe rapporteer ik in EPIC? Wie bel ik bij een noodsituatie? Waar breng ik de patiënt naartoe voor bijvoorbeeld een onderzoek? Het is nogal een groot ziekenhuis. Daarna kan je je gaan ontwikkelen in de ziektebeelden en je verpleegkundige taken op de afdeling. Deze periode is eerst 10 dagen. Daarna moet je zelf aangeven of het voldoende is. Als het niet lukt, dan krijg je natuurlijk meer tijd. Op het moment dat je er zelf klaar voor bent en de afdeling dit ook ziet, dan kun je ‘alleen’ aan het werk. Al ben je in het begin, of wanneer je op een nieuwe afdeling komt, altijd gekoppeld aan een ervaren verpleegkundige.
Je werkt vanuit de pool voornamelijk op de afdelingen waar tekorten en/of aanvragen zijn. De planning is wel in overeenstemming met jou en ze kijken daarbij ook naar jouw voorkeuren. Je kan er ook voor kiezen om ergens ‘uitgeleend’ te zijn. Dat betekent dat je ergens voor een langere periode werkt, bijvoorbeeld een paar maanden. Ik ben op dit moment zelf ook uitgeleend aan verpleegafdeling C4, maar in het begin vond ik het juist leuk om meerdere specialismes te ervaren. Ik werk op basis van een 0-uren contract, wat mij veel vrijheid geeft. In eerste instantie met als doel makkelijker te kunnen reizen, wat helaas in corona tijd belemmerd is. Het enige nadeel is dat je, als je niet werkt, ook niet uitbetaald krijgt. Maar je kunt bij de pool, na een jaar, ook kiezen voor een contract met uren.
Er zijn momenten waarop
je op meerdere afdelingen in één week werkt, als je niet uitgeleend bent op een afdeling. Dan heb je elke dag nieuwe patiënten, weer andere collega’s en weer de verkeerde deur naar de berging. Dat is niet altijd ideaal. Je komt natuurlijk ook wel terug op afdelingen waar je eerder geweest bent, waardoor daar op een gegeven moment wel continuïteit zit in je werk en je er je draai gaat vinden.
Ik heb mij door de collega’s, op welke afdeling dan ook, altijd erg welkom gevoeld. Waar ik ook werkte, het was gezellig en ik werd betrokken bij het team.
Als je er voor kiest om uitgeleend te worden aan een afdeling, dan krijg je een rooster via de afdeling en wordt je niet meer gevraagd voor andere afdelingen. Het rooster voor de afdeling is al voor een langere periode bekend, voor de komende 3 maanden bijvoorbeeld. Dat is zeker een voordeel. In de pool krijg je je rooster een maand van tevoren.
Ik heb in het UMCG
ontzettend veel kennis op gedaan en veel verschillende patiëntengroepen en behandelingen gezien. De patiëntenzorg is complex, patiënten zijn erg ziek en er speelt vaak meer dan alleen het ziektebeeld waar ze voor opgenomen zijn. Ook ben je als verpleegkundige echt de schakel tussen de patiënt, de arts, de familie en de paramedici. Je hebt vaak veel op je bordje en vaak komt alles tegelijk. Hier moet je goed mee om kunnen gaan. Wat ik het meest interessant vind in het UMCG zijn de transplantaties, want dit doen ze maar in een paar ziekenhuizen in Nederland.
Daarnaast biedt het UMCG veel ruimte voor scholingen, kan je je vaak aanmelden voor webinars en aan alle verpleegkundige wordt een High Care cursus aangeboden. Ik heb deze cursus via de pool ook kunnen volgen. Ik miste het leren en wilde graag meer verdieping. Het is fijn dat deze mogelijkheid er ook is vanuit de pool.
Ik heb veel verschillende afdelingen en teams mogen ontdekken en ontmoeten. En de teams bestaan echt allemaal uit jonge, gedreven, enthousiaste mensen waarin je je snel thuis voelt. Er is gelukkig ook altijd ruimte voor gezelligheid. Mensen komen bij het UMCG werken omdat ze willen leren en steeds weer uitdaging zoeken. Iedereen staat ook open voor veranderingen en nieuwe ideeën. Het is heel dynamisch , omdat je veel kanten op kunt. Dat is soms ook een luxeprobleem, want daardoor weet je soms zelf niet meer wat je wilt. Maar dat maakt het voor mij als jonge verpleegkundige wel erg interessant om hier te werken.
Door mijn werk als verpleegkundige
besef ik mij elke dag hoe fijn het is dat ik gezond ben. Dat ik lekker door de frisse lucht naar huis kan fietsen en de energie heb om de dingen te doen die ik leuk vind. Dit kan soms van de ene op de andere dan ook anders zijn. Ik had een keer een patiënt, een jonge jongen van mijn eigen leeftijd, die net te horen had gekregen dat hij een snelgroeiende tumor had. Hij zij tegen mij: “Ik ga nu nooit meer een huis kunnen kopen en ik kan misschien wel nooit meer met mijn vriendin op vakantie.” Dit raakt mij natuurlijk ook en deze gesprekken blijven mij bij. Maar dit zijn ook de momenten die het werken als verpleegkundige zo bijzonder maken. Tussen de hectiek van de dag, ben je zo ontzettend dichtbij de kwetsbare mens, waar je enorm veel voor kunt betekenen.