Desirée is in maart 2020 afgestudeerd aan de opleiding IC Kinderverpleegkundige.
6 jaar geleden ben ik begonnen als leerling-verpleegkundige in het UMCG. In samenwerking met de Hanze hebben zij een duaal traject opgezet. Hierbij werk en leer je tegelijk en blijf je langer op een afdeling dan met een normale stage. Zo heb ik een jaar op de hematologie gewerkt en een jaar in het tuberculosecentrum. Hier heb ik na de HBO-V ook nog een halfjaartje gewerkt. Vanuit daar heb ik gesolliciteerd naar een plek binnen de opleiding kinderverpleegkunde. Toen heb ik een maand voorgewerkt op afdeling M2 (kinderoncologie en cardiologie) en ben vervolgens gestart met de opleiding. Hierbij heb ik de laatste 3 maand stage gelopen op de leerwerkunit van de kinder IC en uiteindelijk ben ik daar gebleven.
Ik heb de oncologie altijd erg interessant gevonden, daarom ben ik ook begonnen op de volwassen hematologie. Dat vond ik echt heel erg leuk, maar ik dacht wel volgens mij is de doelgroep kinderen veel leuker omdat je je dan veel meer moet aanpassen en creatiever moet zijn. Daarnaast zijn kinderen ook gewoon leuk , hun fantasie en verhalen maar ook hun eerlijkheid en directheid kan ik waarderen. Je moet veel meer samenwerken met het hele gezin. Wat ik veel hoorde was ‘’kinderen gaan ook op hun fietsje als ze nog 39 graden koorts hebben’’, en dat is ook zo. Ze zijn heel anders ingesteld. Kinderen denken vaker in mogelijkheden en doen dit dan ook meteen. Volwassenen zijn daar voorzichtiger in. Je staat voor veel uitdagingen, bij een volwassenen kan je zo een infuus prikken maar bij kinderen moet je dit soms anders doen en vraagt dit meer creativiteit.
Nee, helemaal niet. Ik heb eigenlijk geen ambitie gehad om naar de IC te gaan, in ieder geval niet direct. Ik dacht altijd dat is misschien iets voor later als ik 40/50 jaar oud ben. Wel hoorde ik altijd van mensen om mij heen dat ze me een type vonden voor de IC. IC verpleegkundigen schakelen snel en zijn vaak wat directer. Ook houden zij van het technische gedeelte wat erbij komt kijken. Dit paste wel bij me. Daarnaast is het een hele dynamische afdeling met veel verschillende ziektebeelden en verschillende leeftijden namelijk 0 tot 18 jaar.
Voor de kinderaantekening loop je 2 dagen mee bij de IC Neonatologie en IC Kinder, en toen vond ik het echt super leuk op de Kinder IC. Een heel open team, wat wou laten zien dat het een heel mooi vak is. Ik mocht op deze afdeling de laatste 3 maanden van de opleiding kinderverpleegkunde stage lopen, hierdoor kreeg ik een nog beter beeld. Die tijd vond ik het enorm interessant en leerzaam, ik zag mezelf er ook wel werken. Ik heb wel getwijfeld omdat ik jong ben en nog niet veel ervaring heb. Dit heb ik besproken met de onderwijs coördinator en de hoofdverpleegkundige en zij zagen het mij wel doen. Toen durfde ik het zelf ook wel aan.
De leerlingen die er nu zijn zijn allemaal jonger en een beetje van mijn leeftijd, maar als je naar het team zelf kijkt is het wel heel divers. De ene is wat ouder de andere wat jonger, en komen van allemaal verschillende afdelingen, volwassen afdelingen, Kinder afdelingen, IC’s en verpleegafdelingen. Dit heeft voordelen omdat de ene dan wat meer weet van een bepaald onderwerp en de ander weer van een ander onderwerp. Het team is heel open, je kan altijd bij elkaar terecht voor hulp.
Iedereen kan elkaar onderling dingen vragen, ook de ervaren verpleegkundigen in het team doen dit. Dit geeft een goed gevoel en een gevoel van een veilig leerklimaat waarin je jezelf altijd kan ontwikkelen.
Van alle afdelingen waar ik heb gezeten vind ik dat er hier het meeste word gewerkt als team, ook met de specialisten.
De collega’s laten je heel veel zelf doen tijdens je opleiding. Maar ze houden je wel altijd in de gaten, op een positieve manier. Zo heb je het gevoel dat je vrij gelaten wordt maar ze zullen ook altijd voor je klaar staan.
Heel veel dingen hebben indruk gemaakt. Met name bepaalde casussen die blijven hangen.
Ouders die net binnen komen laten vaak alles over zich heen komen. De kinderen komen vaak heel erg ziek binnen en is het enige dat ouders willen dat hun kind beter wordt.
De waardering die je krijgt is bijzonder. Wij praten veel onderling over bepaalde casussen, zodat we niet alles mee naar huis nemen. Het is ook oké om te zeggen dat het even niet gaat, er is oog voor elkaar.
