Daniëlle werkt sinds twee jaar bij het UMCG en is in november 2020 begonnen aan de opleiding tot IC-verpleegkundige: “Ik handel op het moment dat mijn werk als verpleegkundige er echt toe doet. Het zijn soms levensbedreigende situaties, waarbij je erger wilt voorkomen.”
Ik ben de opleiding HBO Verpleegkunde gaan doen, omdat ik altijd al in het ziekenhuis wilde werken, het liefst op een acute afdeling. Dat het allemaal zo snel zou gaan had ik niet verwacht! Twee jaar geleden ben ik begonnen op de verpleegafdeling van de Neurologie. Kort daarna kwam de COVID en ben ik gaan ondersteunen op de Intensive Care (IC). Vervolgens heb ik gesolliciteerd op een opleidingsplek, ben ik aangenomen en nu werk ik als verpleegkundige in opleiding op de IC.
bestaat onder andere uit het observeren van de patiënten en het bewaken van de vitale functies. Daarbij ben ik de stem van de patiënt. De patiënt is vaak geïntubeerd of in slaap, dus die kan niet goed uiten of er sprake is van pijn of angst. Het is belangrijk om dat in de gaten te houden. Daarnaast ontstaan er, verwacht en onverwacht, acute situaties waarop ik meteen moet handelen en hulp van de arts en collega’s moet inschakelen. Ik vind het fantastisch om een bijdrage te leveren aan de behandeling van een ernstig zieke patiënt en de kwaliteit van zorg zo hoog mogelijk te houden.
Familiebegeleiding is ook een groot onderdeel van ons werk. De familie voelt zich vaak machteloos en is verdrietig omdat hun geliefde op de IC ligt. We krijgen regelmatig kaartjes van familie om ons te bedanken voor de goede zorgen.
sta je in het begin, samen met een begeleider, op één patiënt. De begeleider kan je op die manier alles goed leren en je controleren. Naar mate je zelf zekerder bent en het vertrouwd is, wordt je meer los gelaten. Ik heb nu één eigen patiënt, maar ik ga richting twee patiënten.
Voor de opleiding heb je elke 3 á 4 weken, 2 lesdagen. Die vinden normaal gezien plaats bij het Wenckebach Instituut van UMCG, maar wij hebben op dit moment door de COVID maatregelen online onderwijs. Ik had verwacht dat de online lessen onpersoonlijk en ongemakkelijk zouden zijn, maar dat valt heel erg mee. Dat komt ook omdat we een hele leuke groep hebben.
Om de opleiding te doen moet je gemotiveerd zijn en doorzettingsvermogen hebben. Ik zou liegen wanneer ik zou zeggen dat het mij allemaal makkelijk af gaat. Wat belangrijk is, is dat je uiteindelijk een stijgende lijn kunt laten zien. Het is een zware opleiding en je moet wel tijd vrij kunnen maken om er echt voor te gaan.
is heel erg behulpzaam. Je kunt alles vragen en dat is heel fijn. Iedereen wil je helpen en wanneer er tijd over is, dan gaan we bijvoorbeeld samen oefenen met de beademingsmachine, pakken we er lesmateriaal bij of oefenen we met reanimeren. Ik merk dat iedereen zich enorm inzet voor de verpleegkundigen in opleiding, ook in de COVID periode. Het is zeker geen makkelijke tijd geweest en iedereen heeft alles op alles gezet om ook de verpleegkundigen in opleiding goed te blijven begeleiden.
Toen ik hier kwam werken had ik nog nooit een reanimatie meegemaakt, maar op de IC gebeurt dit regelmatig. Dat was voor mij best een obstakel, maar het team blijft altijd zo rustig en is ook op deze momenten enorm behulpzaam. Iedereen kent zijn taak en er is geen paniek. Je ziet veel mensen om een bed heen staan, maar in principe hoef je op afstand niet te merken dat er een reanimatie gaande is.
met veel verschillende mensen. De IC-patiënt heeft vaak meerdere problemen, dus we werken samen met de intensivisten, maar ook met artsen van andere afdelingen. Daarnaast is de fysiotherapie vaak ook nauw betrokken. Ik vind het mooi om te zien, dat we als ijzersterk team samenwerken, met één doel: de patiënt zo optimaal mogelijk verzorgen. Er komen soms zo veel mensen aan het bed, dat ik mij op bepaalde momenten moet inzetten dat de patiënt ook rust nodig heeft.
Er zijn in het UMCG verschillende IC’s, van oudsher ingedeeld op specialisme. Dat is, mede door de COVID wel veranderd. In principe werk je zo veel mogelijk op één IC locatie, met een vast team. Dat is ook voor het persoonlijke contact onderling belangrijk. Er zijn toekomstplannen om alle IC’s samen te brengen in het UMCG, dus dan wordt het één grote locatie.
doe je soms met hele kleine dingen. Toen ik hier net werkte hadden we een hele trieste casus, een jonge jongen die uiteindelijk kwam te overlijden. We hebben op het laatste moment zijn haren gewassen. Dit is iets simpels en iets wat je als verpleegkundige op de IC helaas moet overslaan omdat je het niet kan om medische redenen of andere prioriteiten hebt. De patiënt zelf kan het niet meer doen en de familie vindt het vaak te spannend, omdat er veel draadjes in de weg zitten. Dan vind ik dat wij dat moeten overnemen. In dit geval was het een ijdele jongen en hij had al een hele tijd niet kunnen douchen. De familie was hier heel dankbaar voor.
uitgeleerd op de IC. Ik hoop natuurlijk sowieso mijn opleiding succesvol af te ronden. Daarna zijn er zo veel verschillende kanten die je binnen de IC nog op kunt, want de IC is zo veelzijdig. Je komt in aanraking met veel verschillende specialismen en dan heb je natuurlijk de specialistische zorg, die in andere ziekenhuizen niet gebeurd. Dus ik denk dat ik hier nog wel even vooruit kan!
